środa, 18 maja 2016

Alaska - duch dzikiej przyrody (Alaska: Spirit of the Wild) 1997 reż. George Casey

   Filmy przyrodnicze można podzielić na dwa rodzaje: dobre i źle zrealizowane. Sam temat nigdy nie straci na aktualności, myk tylko w tym, by sensownie i sprawnie technicznie go przedstawić.

   Nie przypadkiem obejrzałem dziś Alaska - duch dzikiej przyrody. Otóż mam za sobą seans Wszystko za życie, który to film zrobił na mnie kolosalne wrażenie (o czym niedługo), więc idąc za ciosem postanowiłem wchłonąć jeszcze trochę tego pierwotnego piękna natury, choćby i w postaci filmu dokumentalnego.

   Na początku narrator (Charlton Heston w oryginale, a w polskiej wersji nie wiem) opowiada nam o epoce zlodowaceń, która miała istotny wpływ na obecny wygląd Alaski. Lodowce i obniżony poziom wód pozwoliły przejść z terenów Azji rozmaitym zwierzętom i ludziom, z których część poszła dalej na południe Ameryki, a część została tam na północy czyniąc ten bezkresny obszar tak niezwykłym, a dzięki surowemu klimatowi pierwotnie zachowanym do dziś.

   Filmy przyrodnicze mają to do siebie, że za bardzo nie ma co o nich pisać, trzeba je zobaczyć. Tu twórcy dają nam piękne zdjęcia zarówno z ziemi jak i z lotu ptaka, a nawet zdjęcia podwodne. Poznajemy Alaskę o różnych porach roku, poczynając od zimy, na chwilę przed krótkim trzymiesięcznym latem, w czasie którego przyroda eksploduje tam życiem, po następującą po nim kolejną zimę, która zamyka ten cykl.

   Nie wiem czy przedstawiono tu wszystkie zwierzęta zamieszkujące tę krainę, ale liczba i rozmaitość tych, które poznajemy jest naprawdę imponująca i co ciekawe wiele z nich to znane nam z naszych stron gatunki.

   Piękno Alaski oczarowuje, naprawdę. Aż nie chce się wierzyć ile można tam spotkać zieleni i rozmaitych stworzeń. Większość z nas zapewne zna ten amerykański stan z filmów jako krainę wiecznego zimna, niczym Syberia, podczas gdy są momenty kiedy oba te miejsca na krótką chwilę zmieniają się nie do poznania.

   A i wielomiesięczna zima zasługuje na potraktowanie łaskawszym okiem, gdyż to jej właśnie zawdzięczamy, że te ziemie pozostały do dziś niemal całkowicie dziewicze. Odludne, niedostępne tereny, prawdziwy skarb w tym tak szybko dewastowanym świecie.

   Ale czym byłby film przyrodniczy bez odpowiedniego tła dźwiękowego. Warunki życia, bądź też przeżycia mieszkańców Alaski poznajemy w rytm z reguły dobrze dobranej i pięknej muzyki. Wesołej i skocznej, gdy patrzymy na bawiące się uchatki, energicznej i nieco ponurej w czasie wilczego polowania, czy po prostu relaksującej w momencie, w którym narrator nie zdradza nam żadnych tajemnic, a jedynie pozwala się cieszyć zapierającymi dech w piersiach widokami dzikiej natury.

   Wiele się dzięki temu filmowi nauczyłem. Poznałem gatunki, o których istnieniu nie miałem wcześniej pojęcia, przypomniałem sobie jak niesamowitymi rybami są łososie, płynące setki kilometrów pod prąd i pod górę, by dać nowe życie, czy choćby dowiedziałem się czemu lód na lodowcach bywa niebieski. Niesamowite było też zobaczyć żyjących tam ludzi, tych w miastach z wieżowcami jak i plemiona Inuitów pielęgnujących tradycje przodków.

   Takie filmy to piękny dowód na to jak wspaniała i skomplikowana jest przyroda, a mimo to niezakłócona ingerencją człowieka działa idealnie. Wszystkie jej elementy doskonale ze sobą współgrają, nawet w tak surowych warunkach jak na Alasce.

   Serdecznie polecam, tym bardziej, że Alaska - duch dzikiej przyrody jest dostępna w całości i z lektorem na YT:

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz